I just love (to hate) myself
““That is because no one could ever hate me as much as I hate myself, okay? So any mean thing someone’s gonna think of to say about me, I’ve already said to me, about me, probably within the last half hour.””
Om maar even met de deur in huis te vallen, want ik weet geen betere manier om mijzelf aan jullie voor te stellen.
Bovenstaande quote beschrijft eigenlijk het overkoepelende probleem in mijn leven.
Er is niemand die mij meer haat dan ikzelf. Er is geen grotere criticus dan mijn innerlijke stem. Er is ook niemand die mij meer onzeker kan laten voelen dan ikzelf.
Met andere woorden, ik heb een verstoord zelfbeeld.
Laten we eerst eens beginnen met een wat simpeler voorstelrondje, voordat we weer verder de diepte induiken.
Ik ben Lieke, ik ben op moment van schrijven 31 jaar. Ik ben getrouwd met een zeer lieve en geduldige man, en ik ben moeder van maar liefst 3 Britse korthaar katten die ik beschouw als mijn harige kinderen.
Ik ben dol op lezen, dansen, wandelen en hardlopen. En net zoals elke millenial op Harry Potter, Disney, Avatar The last airbender, alles met elven en magische wezens. Ik ga dan ook af en toe in cosplay naar een fantasy evenement.
Mijn huidige werkzaamheden zijn in het familiebedrijf van mijn ouders. Mijn doel is om mijn eigen onderneming LoveLie support van de grond te krijgen.
Ik heb een aantal opleidingen op zak op het gebied van mentale gezondheid, en ook een aantal certificaten op het gebied van bewuste beweging.
Dat was een stukje oppervlakte informatie, nu komt er weer een stukje diepgang.
Be Prepared.
Ik heb een verstoorde relatie met voeding, mijn lijf en met wie ik ben als persoon. Ook worstel ik met angsten en paniek.
Maar wat bedoel ik daar precies mee?
Ik bedoel daarmee dat ik hele dagen bezig kan zijn met wat ik wel en niet mag eten, dat ik eetbuien kan hebben, dat ik geobsedeerd ben met afvallen en 'mooi' worden, en ik de hele dag door gedachten en angsten hierover kan hebben. Oja, ik ben ook een people pleaser en een perfectionist. Perfecte combinatie toch?
Wellicht dat een klein beetje achtergrond informatie inzicht biedt in hoe deze gedachten zijn ontstaan.
Ik was als klein kind al vrij fors. Eten was mijn coping mechanisme. Een mechanisme die nodig was omdat mijn beide grootouders ( die bij ons in huis woonde) kanker hadden en hun ziekte bed in ons huis plaatsvond.
Terwijl dit aan de hand was werd ik erg gepest op school, in het begin alleen vanwege mijn grote fantasie, maar later ook vanwege mijn lijf.
Helaas volgde de pesterijen mij door mijn gehele schoolcarrière, en lag de focus van de maatschappij dus erg op mijn uiterlijk en niet zozeer op mijn innerlijk.
Ik heb denk ik wel ieder soort dieet in mijn jonge leven gevolgd, en dat ik verschillende soorten drankjes, pilletjes en middeltjes heb geprobeerd om af te vallen.
Al het gewicht dat er af ging, kwam er uiteindelijk ook weer dubbel aan.
Wanneer ik af aan het vallen was kreeg ik van de maatschappij complimenten, maar op het moment dat ik aankwam kreeg ik van deze zelfde mensen te horen hoe slecht dit was.
Ik werd een vrij gesloten meid. Ik durfde een hoop niet meer te doen uit angst voor wat mensen over mijn lijf of uiterlijk zouden zeggen. Ik durfde zelfs geen vervolg opleiding meer te gaan doen.
Uiteindelijk is dan ook het beeld ontstaan dat ik afgrijselijk lelijk ben, en dat ik alleen mooiheid zal kunnen bereiken als ik tot een bepaald gewicht afval. En dan, dan zou ik er mogen zijn voor de maatschappij en iets waard zijn.
Deze overtuiging zat zo diep geworteld in mijn bestaan dat ik hier iedere dag mee bezig was. Sporten deed ik alleen als ik er veel calorieën mee kon verbranden, en bepaalde soorten voedsel wilde ik niet meer eten.
Sommige soorten kleding mocht ik wel of niet dragen van mezelf, want daar leek ik dikker of juist dunner in.
Ik ontwikkelde een soort obsessies, die om de zoveel tijd veranderde, waardoor ik dan veel geld ging uitgingen aan bijvoorbeeld lippenstift omdat mijn lippen ineens niet vol genoeg waren.
En nog veel meer, wat ik nog een paar keer uitgebreid zal beschrijven.
Tijdens de corona tijd heb ik het wiel voor de laatste keer omgegooid, en kwam ik voor mij gevoel in gezonder ritme.
Ik viel een kilo of 30 af ( Hiervoor was ik ook al een keer 40 kilo afgevallen) en sporten werd zelfs leuk.
Rond diezelfde tijd ging ik opleidingen volgen met een psychologische insteek.
Ik werd me hierdoor steeds bewuster van mijn patronen ( echt zo'n lekker woord voor iedereen die therapeut of coach is), en zag hierdoor ook waar bepaald gedrag vandaan kwam.
Ik kwam in een opwaartse spiraal terecht. Ik was nog niet op mijn streefgewicht, maar ik was steeds blijer met wie ik in de spiegel zag en voelde mij steeds vrijer in mijn eigen lijf.
Ik ging hardlopen in een groep, iets wat ik daarvoor nooit voor mogelijk had gehouden.
Ik durfde zelfs weer een opleiding in een klas te gaan volgen, omdat ik veel meer zelfvertrouwen had.
Nu lees je dit en denk je misschien: 'Weer zo'n wijf met een succesverhaal over hoe fijn afvallen en sporten is en dat als je maar genoeg je best doet alles lukt.'
Dat zou ik wel willen! Helaas is dit geen sprookje maar de realiteit en dus gebeurde het volgende:
Toen kwam er een dag dat ik mijn oude ik weer terug in de spiegel zag.
Dat ontzettend dikke onzekere meisje, waar ik een hekel aan had. Op de weegschaal was ik weer aangekomen, maar niet genoeg om echt een groot verschil te zien.
Voor mij was het alsof er 50 kilo aanzat.
En ik begon weer terug te vallen in bepaalde patronen om hier mee om te gaan, en werd steeds weer ongelukkiger.
Ik zit nu op het punt in mijn leven dat mij bewust ben van deze patronen, en probeer niet in het extreme terug te vallen.
Ik ben nog steeds niet dun, maar Ik probeer goed voor mijzelf te zorgen en te accepteren hoe ik ben.
Ik weet ook wanneer ik in een dal terecht komt, en hoe dit komt. Zo kan ik ook weer werken aan hieruit te komen en ook weer fijne momenten te ervaren.
Ik wil jullie meenemen in mijn verhalen. Ik denk namelijk dat het ontzettend helpend kan zijn om te lezen dat een ander een zelfde soort gedachten, gevoelens en gebeurtenissen ervaart als jijzelf.
Ook denk ik dat het helend kan zijn om te zien dat een groeiproces met bergen en dalen gaat, en een terugval niet het einde hoeft te zijn.
Ik weet niet of ik ooit 100% blij zal zijn met wie ik ben, en of ik ooit volledig van mezelf kan houden. Ik kan namelijk naar deze blogfoto van mezelf kijken vandaag en denken: 'Ja ziet er leuk uit.'
En morgen kan ik walgen van mezelf.
Maar ik doe mijn best, want ik weet dat ik het waard ben om van te gaan houden!
Ik zal jullie de komende tijd meenemen in mijn gedachtenspinsels, en mijn reis naar weer gelukkiger te zijn met mezelf. Soms zal ik ook tips beschrijven die mij erg helpen, maar onthoudt wel, deze helpen voor MIJ dus het hoeft niet bij jou te passen.
Ik hoop dat, als je worstelt met jezelf, je steun zal vinden in mijn verhalen.
Veel liefs,