Niet lullen, maar vullen.
“Oops. you caught me eating my feelings, and they taste delicious”
Emotie-eten, binge eating, eetbuien, volvreten, het heeft allemaal hetzelfde doel: leegte vullen.
Eten kan een coping mechanisme worden om negatieve emoties niet onder ogen te hoeven komen. Mensen met zwaar overgewicht kunnen de connectie tussen hun hoofd en lijf verliezen, waardoor het hoofd als het ware aan hele dunne touwtjes boven het lijf zweeft.
Wanneer het hoofd dan nare emoties meemaakt wordt dit geregistreerd als honger en leegte in het lijf. En dat moet dan gevuld worden. Het wordt moeilijk onderscheid te maken tussen lichamelijke honger en hoofd honger.
Ik merk zelf dat, wanneer ik niet goed in mijn vel zit, een rot dag heb, of getriggerd word door iemand, ik mezelf moet vullen. Het is een soort dwingend gevoel in mijn lijf. Ik wordt dan continue overvallen door het gevoel dat ik MOET eten. Het voelt voor mij hetzelfde als toen ik nog rookte. Ik kon toen alleen maar denken aan mijn volgende sigaretje en wanneer ik mocht gaan roken, want dan bouwde er spanning op in mijn lijf, en ik wist dat die spanning weg zou zijn bij die eerst hijs.
Met een vreetbui is dit hetzelfde. Er blijft spanning opbouwen in mijn lichaam, en ik kan alleen nog denken aan wanneer ik eindelijk kan gaan vreten. Niet eten, maar echt vreten. Wanneer ik een kans zie, loop ik naar de kast en trek ik de deurtjes open.
Wat voor voedsel ik pak maakt niet zoveel uit. De eerste keus is meestal vies, vet of zoet. Als er niets ‘lekkers’ in huis is, dan kan ik zelfs droge crackers naar binnen werken.
Wanneer ik iets gevonden heb, trek ik de verpakking open, en kan ik niet snel genoeg de een hap nemen. Na de eerste hap voel ik al een laag spanning weglekken uit mijn lijf. Een zucht van verlichting rolt over mijn lippen, en dan ga ik verder.
Soms is er echt een hongerig en leeg gevoel aanwezig, ik noem het ook wel hongerpijn, dan blijft mijn buik pijnlijk leeg ondanks het eten dat ik erin stop. Soms heeft honger er niets mee te maken, dan merk ik dat ik geen honger heb maar toch blijf ik eten naar binnen duwen.
Er is een leegte, en die moet gevuld worden.
Naderhand ben ik verdrietig en boos op mezelf. Ik baal dat ik teveel eten naar binnen heb gewerkt terwijl ik er (vaak) niet eens van genoten heb.
Gelukkig ben ik bang om over te geven, anders zou ik mezelf er voor aanzien om alles weer uit te spugen.
Vroeger had ik deze eetmomenten zeer vaak, en kon ik gerust een familie zak chips en een dikke tablet melk chocolade naar binnen werken, misschien wel meer ook.
Tegenwoordig zijn deze momenten gelukkig zeldzaam en is mijn vul behoefte ook minder groot wanneer ik in een bui terecht kom.
Ik herken mijn patroon, dit helpt veel, maar dit betekend niet dat ik iedere keer in staat ben mijn eetbui te stoppen.
Ik ben mij nu wel bewust wanneer en waarom ik het doe. Daardoor kan ik vriendelijker zijn naar mezelf, en heb ik vaker de controle om te stoppen of het bewustzijn om niet hoeven vullen.
In het mooie Brabant, waar ik woon, zeggen ze weleens: Nie lullen maar vullen.
Mijn tip: Niet vullen, maar lullen! (en voelen)
In plaats van je emoties weg te eten, of te gaan vullen om maar niet te hoeven voelen, kan je er beter over praten met iemand of voelen in je lijf wat er aan de hand is.
Wees nieuwsgierig naar jezelf en onderzoek waarom en wanneer je gaat vullen. Voel op zo’n moment wat je behoefte eigenlijk is, en wat het met je lijf doet.
De volgende keren herken je het gevoel steeds duidelijker, en wordt het makkelijker om te begrijpen wat je eigenlijk nodig hebt op zo’n moment.